Banner

Vrijwilliger in een hospice: ”Ik kan het goed naast mij neerleggen”

25 juni 2021

Twee keer in de week fietst Petra Lensink naar haar vrijwilligersbaan. In de wetenschap dat de mensen die ze daar aantreft, er de volgende keer misschien niet meer zijn. De junior fiscaal adviseur van kantoor Aalten is vrijwilliger in hospice De Lelie in Winterswijk. “Ik liep er tegenaan dat ik altijd maar met de computer bezig was. Mijn schoonzus die in de zorg werkt beaamde het meteen: dat is echt iets voor jou.”

Normaal is ze fiscaal adviseur, voor twintig uur in de week. “Al ben ik niet echt adviseur”, zegt ze er meteen bij. “Ik ben meer van het cijferwerk. Ik doe de aangiften inkomstenbelasting van onze particuliere klanten en kleine ondernemers.” Ze heeft er qua werkgevers al ‘een rondje Achterhoek’ op zitten, zegt ze lachend. Van een klein regionaal accountantskantoor tot het grote Deloitte. “Daar was het allemaal goed geregeld qua kennis hoor, maar je bent toch maar een nummer.” Via de overname van Novel Groep, haar vorige werkgever, kwam Petra bij Alfa terecht. (‘Qua werkgever kun je het niet beter krijgen.’)

‘Ik was midden vijftig: wat wil ik nu?’ 

Vrijwilligerswerk doet ze al jaren: ze was penningmeester van een het lokale evenement Bredevoort Schittert in haar eigen woonplaats. “Maar waar ik een paar jaar terug tegenaan liep, was dat ik altijd maar met de computer bezig was. Ik was midden vijftig, stelde mezelf de vraag: wat wil ik nu? Ik kreeg behoefte om er iets naast te zoeken. Iets met mensen te doen. In het plaatselijke krantje stond een oproep voor vrijwilligers in hospice De Lelie. Vraag me niet waarom maar zoiets heeft me altijd al getriggerd. Mijn schoonzus die in de zorg werkt beaamde het meteen: dat is echt iets voor jou.”

Mantelzorger

Petra begon niet onvoorbereid aan haar vrijwilligersbaan. “Ik kreeg een introductiecursus. Hoe ga je met mensen om die stervende zijn? Wat zeg je aan het bed? Eigenlijk heel praktische dingen.” Tweemaal per week heeft ze ‘dienst’, vier uur lang. “Het is mooi om die mensen te kunnen begeleiden. Soms doe je helemaal niets anders dan alleen maar aan het bed zitten, je moet er zijn voor hen. En verder is het koffie zetten, mensen begeleiden naar het toilet of de badkamer of het bed verschonen. Je kunt het vergelijken met een mantelzorger: je doet alles wat er gedaan moet worden, behalve de medische dingen.”

Nuchterheid

De Lelie heeft plaats voor maximaal vier gasten. Opvallend is de nuchterheid waarmee Petra over haar ‘werk’ praat. “Ja, ik kan het goed naast me neerleggen. Meestal wel tenminste. Pas had ik iemand van zestig jaar. Dan denk je: o, maar ik ben zelf ook al bijna zestig. En onlangs lag er een mevrouw in het hospice. Ze was eigenlijk nog kwiek, maar heel doof. Dan moet ik daar thuis toch wel aan denken, dat het zo jammer is dat je moeilijk contact met haar kan krijgen. Maar ik blijf er niet mee rondlopen.”

Andere fase

Ze maakt een vergelijking met een ziekenhuis. “Ik heb veel bewondering voor medewerkers die kankerpatiënten begeleiden. De mensen die in een hospice komen, zijn voor tachtig procent tachtig, vijfentachtig jaar. Die komen hier om te sterven, die hebben al de stap gezet dat ze geen behandeling meer willen hebben. Die mensen zitten in een andere fase. Het lijkt me veel erger dat je in een ziekenhuis iemand met kanker wil genezen maar het niet meer mogelijk is.”

Professionele hulp

De corona-uitbraak maakte haar werk er niet eenvoudiger op. “In eerste instantie ga je door, al is het dan zoveel mogelijk op anderhalve meter en met een mondkapje om. En als je aan het bed moet zijn ook een schort om en handschoenen aan. Maar als het vermoeden bestaat dat een gast besmet is, neemt de professionele hulp het over. Het kan niet zo zijn dat vrijwilligers tijdens hun werk corona oplopen. Het hospice is ook even dicht geweest. Nu is het weer open, maar het is nog niet altijd volledig bezet. Mensen kiezen er dan toch voor om thuis te blijven omdat ze meer bezoek kunnen ontvangen. Bij ons was het toch wat strakker geregeld, maar sinds kort is de bezoekregeling weer ruimer.”

‘Oh, wat bijzonder!’

Voor zover haar collega’s nog niet wisten van haar nieuwe ‘bijbaan’, is dat kort geleden gebeurd. In een ‘Eet & Weet-sessie’ vertelde Petra er tijdens de lunch meer over. “Dan krijg je wel reacties terug van: oh, wat bijzonder.” Zo ervaart ze het zelf ook. “Ik doe niet alles meer achter de computer, maar doe ook iets moois in het hospice. Na twee jaar kan ik zeggen dat de weegschaal voor mij weer in evenwicht is. “